Van lemen hut en sterrenpaleis

Gisterenavond nog een tijd je met een me vrouw van het Lilianefonds gesproken over haar werk hier. Tijd ends het eten werden we opgeschrikt door een korte maar heftige naschok. Gelukkig zaten we allebei en reageerden we nuchter, maar de paniek en angst in de straat was wel duidelijk. Na een kwartiertje ging ook daar alles weer zijn gang en ben ik ook zonder zorgen gaan slapen.
Dat de slaap niet ononderbroken was, kwam meer door het feit dat ik bang was om mijn tijd te verslapen. Ik zou om half zes worden opgehaald, maar was om half vijf al wakker.......

Om zes uur bij de bus naar Chitwan en het was maar goed dat ik hulp kreeg, want vindt maar eens de juiste bus als er meer dan dertig staan.
Het vertrek liet echter op zich wachten. Chinezen die te laat kwamen, maar vooral lokale mensen. Er moesten ook nog personen op een andere plek worden opgehaald. Om zeven uur waren we nog de buitenwijken van Kathmandu niet uit, dus op tijd komen zat er allang niet meer in.
Intussen kon ik wel de grote rommel bekijken. Het lijkt ieder jaar wel erger te worden. Niet alleen het puin van de ingestorte gebouwen en muren, maar ook de rotzooi op straat: naast plastic ook een dode hond, zwerfhonden, waarvan een met een gepikte verse kluif. Bergen afval, slachten op de slachtvloer voor de winkel, kleine winkeltjes die net worden geopend en natuurlijk het verkeer dat kriskras door elkaar rijdt en de bergen grond en stenen.

Als we eindelijk aan de afdaling via de vele s-bochten beginnen, staat er aan de andere kant een enorme rij om Kathmandu in te komen. Ook wij moeten herhaaldelijk stoppen. In het begin verloopt het nog vlotjes, maar als snel krijgen we last van de vele werkzaamheden die er aan de weg plaatsvinden. Dit gebeurt niet op een plek per keer, nee, eindeloos opgebroken stukken en muren die langs de kant van de weg worden opgebouwd met mannenhand en steen voor steen. Af en toe liggen de stenen tot de helft van de weg. Of dit komt door de gevolgen van de aardbeving of iets ander weet ik niet.
Soms is de weg teruggebracht tot een spoor en dit geeft natuurlijke lange wachtpartijen. Op tijd aankomen op het punt van bestemming zit er dan ook niet in, zeker niet als hij onverwacht nog een lunchpauze inpast.

Het landschap is trouwens ook in nevelen gehuld. Dit zal een combinatie zijn van uitlaatgassen, zand dat overal opstuift en de warmte. Het is namelijk weer heel erg warm.

Als ik bij mijn overstappunt kom, wordt ik netjes gewaarschuwd en voel me daarna wel even verloren als ik niet direct de pick-up bus zie. Gelukkig zien zij mij wel en word ik overgeheveld van luxe touringbus naar rammelende transportbus. De gevaarlijke toeren van de chauffeur worden er niet minder op en het is maar goed, dat ik niet zo snel bang ben. Af en toe hoofdschudden kan ik echter niet laten.
Als we de stad verlaten wordt de omgeving al snel anders. Er staan ineens allerlei gekleurde paleisjes langs de kant van de weg. Niet dat ik er van hou, nogal kitsch, maar je kunt wel zien dat de levensstandaard hier hoger is. De lemen huizen hebben plaatsgemaakt voor stenen huizen, die allerlei kleuren en versierselen hebben gekregen.
Uiteindelijk buigen we af bij het standbeeld van de neushoorn en gaan in de richting van Hotel en resort Machan. Een sterrenpaleis in Nepal. Ik krijg eerst een lunch van vier gangen voorgeschoteld, daarna een wandeling langs het historisch erfgoed, de lemen hutten en bewonder ook nog een aantal vogel, waaronder het vrouwtje van de Asian Paradise Flycatcher, die op een heel klein nestje haar ei of eieren probeert uit te broeden.

Daarna heerlijk een warme douche sinds lange tijd en een bed met lakens. Mijn kamer is voor drie personen en is ingericht in junglestijl en lekker koel.
Straks nog een keer eten en dan heerlijk slapen in afwachting van allerlei nieuwe dingen die me morgen voorgeschoteld gaan worden.