Hobbelen en stofhappen

Vishnu kwam mij vandaag bezoeken met zijn zoon. Ze hebben even een motor geleend om te controleren of alles naar tevredenheid loopt en hij vertelt dat hij maandag niet samen met mij terug zal reizen.
We maken direct een afspraak om de familie te bezoeken. Het is namelijk ook voor de mensen uit Nepal extreem warm en tot nog toe was er niets van een bezoek gekomen. We besluiten om vanmiddag samen op de fiets naar de familie te fietsen en dit wordt dus hobbelen en stofhappen.
Om vier uur, als de ergste hitte weg is, gaan we op pad met een gehuurde fiets en doen er ongeveer een half uurtje over. Mijn knie begeeft het bijna en het water gutst van mijn koppie maar we komen er. Wat een prachtige familie en bijzondere mensen. Midden tussen de rijstvelden op het platteland bij Chitwan hebben ze allemaal hun eigen huis en helpen elkaar waar het kan. Een van de broers heeft zeven koeien en er is meteen kalfje geboren.
Op de kleine binnenplaats drinken we een kopje heerlijk Nepali thee en weer betreur ik het dat ik niet meer woorden ken.
In ieder geval, familie in Nederland, jullie moeten de hartelijke groeten hebben en het gaat goed met iedereen, ook met oma.
Ik durf niet te blijven eten, want een fietstocht over dit pad in het donker durf ik echt niet aan. Het is een kort bezoek, maar niet minder indrukwekkend. Schatten zijn het.

Op de terugweg koelt een opgestoken windje ons een beetje af en als ik terug ben bij het hotel kruip ik onder mijn koude douche.
Vishnu gaat dit stuk inmiddels voor de vierde keer fietsen en ik hoop dat zijn billen hier beter tegen kunnen dan die van mij, want ik voel ze nu nog. Welterusten.