Monkeytempel en Durbar Square

Onze vriend Naresh heeft het vandaag druk en kan helaas niet mee, maar heeft wel een taxi geregeld voor mij en een nieuwe gaste naar Monkeytempel. Zij gaat naar een bekende voor het kopen van "Singing Bowls" en ik om te zien of er nog iets over is van de oude tempels.
We laten ons achter het complex brengen, want weten beide niet of we aan de voorkant de steile trappen naar boven wel zullen halen.
Een ticket kost twee euro en dat is te doen. Je kijkt je ogen uit op dit stukje van het complex. De muntenverkoopster, die muntjes verkoopt voor de wensfontein, de bezoekers, de apen, de stalletjes met fruit, het is een bonte mengeling van kleuren.
Een aap laat zijn zwemkunsten zien en aan de kraampjes wordt druk gehandeld.

Ik klim de kleine trap op naar boven en kom bij de Stupa, de Hindoestaanse tempels en de winkels. In een van de winkels kom ik mijn reisgenote weer tegen en zie dat deze winkel inderdaad prachtige Singing Bowls heeft. Wat een prachtige tonen en wat klinken ze lang na! Onze wegen scheiden weer na een heerlijk kopje thee en ik slenter over het complex. Overal liggen zwervers te slapen, zijn kleine gebedsdiensten aan de gang en wordt de gang rond de Stupa gemaakt. Het is er druk.
Nadat ik alles een beetje heb bekeken, daal ik de trappen af aan de voorkant. Het is erg steil en de treden zijn erg hoog. Met mijn wankele benen doe ik voorzichtig aan, want de leuning kun je ook niet vasthouden omdat hij te heet is.
Onderweg kom je weer van alles tegen, onder andere apen die snoepgoed van de kinderen proberen te stelen. Je kunt hier beter voor oppassen, want ze kunnen lelijk bijten. Uiteindelijk neemt de jongen die achter mij liep met een ijsje maar de benen en gelukkig komt de aap niet achter hem aan.

Als ik beneden ben, krijg ik het voor elkaar om voor maar twee euro met een taxi naar Durbar Square te worden gebracht.
Als we door de stad rijden, zie je weer hoe hard deze stad getroffen is door de aardbeving. Het is alleen zo verwonderlijk dat de regering met al die biljoenen nu, bijna een jaar later, nog zo weinig heeft opgeruimd. Overal ligt nog puin. De rivier is volgestort met aarde. Half op de rivier wordt iets nieuws gebouwd, wat een rommeltje!
Op Durbar Square schrik ik nog meer. Wat is er veel weg en wat zien de gebouwen er slecht uit. Overal scheuren en stutten.
Er is weinig tot niets over van de oude glorie. Zeker vier Hindoestaanse tempels zijn weggevaagd en van het grote paleis staan sommige muren nog wel overeind, maar vraag niet hoe.
Bij een van de kleine tempels is een kleine ceremonie aan de gang. Een meisje in prachtig gewaad brengt offers in de tempel. Bloemen en wierook. Ook de familie is prachtig gekleed, maar het gaat zichtbaar om het meisje in het rood met gouden ornamenten. Navraag laat weten, dat dit meisje deel neemt aan een ceremonie waarbij ze trouwt met de zon.
Het is een kleurig geheel in dit grauwe deel van de stad.

Met een riksja ga ik terug naar Thamel. Ik ben op de een of andere manier altijd bereid om deze mensen iets meer te betalen, want met beentjes die altijd nauwelijks bij de trapper kunnen, toeters die gemaakt zijn van oude plastic flessen en alle krachten in hun tanige lijf brengen ze je toch redelijk snel waar je moet zijn.
Ik eet snel nog iets, ga even langs bij Rajesh en laat nog een shirt aanmeten en ga terug naar het appartement.
Daar ligt nog een beetje werk te wachten.
Weer is er een dag omgevlogen en nog maar tweeënhalf te gaan.