Bezinning en weerzien

Vandaag naar het tempelcomplex van Pashupatunath. In dit complex met de grote tempel en de crematieplaatsen, heb ik een stil plekje gezocht om even dicht bij ons in 2011 overleden vriendinnetje te zijn. Respect tonen en stilstaan bij dit jonge leven waaraan een einde kwam. Eindeloze gesprekken heb ik met haar gevoerd, als we wandelden van huis naar school en naar het zwembad. Lieve Pipi, je wordt nooit vergeten!

Als er dan op het moment dat ik weg wil een overledene naar de crematieplaats wordt gebracht en je het intense verdriet ziet van de mensen, snap ik eigenlijk niet helemaal waarom dit ook een kermisplaats is geworden. Zogenaamde sadu's die zich voor vijf euro op de foto laten zetten en drommen toeristen die eromheen staan. Kettingverkoopsters die je kettingen aanbieden voor een euro, maar als je dan toehapt, stijgt de prijs natuurlijk.
Wel zijn er ook veel hindu's die naar deze voor hen heel belangrijke tempel komen en zich op hun paasbest fotograferen voor de grote 'gouden' stier in het tempelgedeelte waar wij 'ongelovigen' niet mogen komen.
Nee, ik heb het hier snel gezien en pak een taxi naar Boudhanath.
Er staan tegenstrijdige berichten in de krant. Er wordt gesproken over een herdenking en expositie, maar hiervan kan ik niets vinden als ik er kom. Wel is er een gebedsdienst onder een zeil vlak bij tempel aan de gang. Hier krijgen veel mensen een soort 'zegening' en er wordt hardop gebeden. Ik loop twee keer rond de Stupa en zie dat hier hard gewerkt wordt aan het herstel.
Het ziet er ook goed georganiseerd uit, zou dit komen door de invloed van de Tibetaanse Nepalezen?

De regering van Nepal moet zich in ieder geval diep schamen. Terwijl ik met de taxi's door Kathmandu scheur, zie ik overal nog brokken steen liggen op de straat. Een jaar na dato nog niet op kunnen ruimen meneer de president? Schaam je diep.
Muren die ingestort zijn, er is nog niets aan gedaan.
Hoofdstraten met gaten en scheuren, nog niets aan gedaan.. om van de andere straten nog maar niet te spreken. Overal vliegt het zand je om de oren. Op sommige plekken wordt aan herbouw gewerkt, maar dat lijken mij meer particuliere initiatieven.
Vlakbij de Stupa, staan nog grote tentenkampen. Niet de nette tenten, nee, stukken zeildoek bij elkaar gebonden waar de armsten der armsten hun onderdak vinden.
En dan...... De moesson is niet meer ver weg. Misschien lost dit het probleem van het stof op, maar er zullen weer veel andere problemen voor terugkomen.
Ik las net een stukje in de Kathmandupost, waarin werd aangegeven dan in Ghorka er een dorpje was herbouwd door eigen initiatieven van de bevolking zelf. Er zijn heel hard werkende mensen in dit land en ook goede initiatieven, maar die regering?!

Van Naresh kreeg ik vandaag een berichtje dat Kitty ook in de stad is en me graag wil ontmoeten.
Het was een onverwacht en gezellig weerzien met iemand die ik sinds oktober 2010 niet meer had gezien. Veel succes met je fietsreis naar onder andere Nagarkot.